Elke maand leest u hier een column van Lysbeth of Gallus. Deze maand buigt Gallus zich over ‘creatieve scholen’.
De staat is in crisis. Het kabinet is gevallen en de betrokken partijen likken hun wonden. Wellicht dat de bezuinigingen op het passend onderwijs nu (voorlopig?) van de baan zijn. Sommige andere partijen lijken immers tegen deze maatregel te zijn. In de politiek is echter maar één ding zeker, dat niets zeker is. Maar zelfs daar waag ik geen geld op te zetten.
Politici zijn er ter meerdere eer en glorie van zichzelf. Niet om de belangen te verdedigen van Johnny en Anita of Henk en Ingrid, zoals ze ons zo graag willen doen geloven. Eén partij durft er nog redelijk eerlijk voor uit te komen dat ze opkomen voor de belangen van zichzelf en Bob-Jan en Marie-Louise. Principes? Zo onze carrièrejagende politici ze al hebben, verdwijnen ze als sneeuw voor de zon als de verlokkingen van het pluche en/of het grote geld van het bedrijfsleven in beeld komen.
De staat houdt het volk arm en de kerk houdt het volk dom. Dat was vroeger zo en daar is weinig aan veranderd. De rol van de kerk is inmiddels overgenomen door de televisie. En, laten we eerlijk wezen, zo veel domheid als de tv ons voorschotelt, heeft de kerk in al haar wijsheid nooit kunnen bedenken.
Het lijkt een hopeloze taak voor het onderwijs om tegen zoveel domheid en hypocrisie op te boksen. Hoe kunnen wij onze kinderen wijs maken als ze dagelijks murw ‘gedombardeerd’ worden door de media? Als ze dagelijks waarden en normen voorgeschoteld krijgen die mijlenver af staan van wat ze op school leren?
Aansluiten bij de belevingswereld van de kinderen? Nou juf, bekijk maar eens goed een videoclip van willekeurig welke rapper en je weet hoe je morgen voor de klas dient te staan.
Mees, wees als de jury bij een talentenjacht, zeik ze af, die onvoldoendes!
Gelukkig merk ik om me heen kijkend en luisterend dat we ons aardig aan het aanpassen zijn. De gemiddelde conversatie in de koffiekamer overstijgt inderdaad niet of nauwelijks het niveau van de Pfaffs, X-factor of de belevenissen van Sterretje en consorten.
Op directie- en bestuursniveau is men zich gaan spiegelen aan de politieke mores.
Creatief omgaan met de waarheid is daar het devies. De werkelijkheid is immers rekbaar.
Volgens de inspectie wordt er gesjoemeld met de gegevens van achterstandsleerlingen.
Scholen krijgen extra geld voor leerlingen met laagopgeleide ouders. Het ligt dus voor de hand om dat opleidingsniveau waar mogelijk wat lager in te schatten.
Dit schooljaar zou dat de schatkist 50 miljoen euro gekost hebben.
Ook de kwaliteitsbeoordeling van de school door de inspectie is beïnvloedbaar.
De leeropbrengsten van een school worden na groep 8 namelijk gemeten met behulp van de gemiddelde Cito-eindscore. Deze score wordt gecorrigeerd in een zogenaamde LG-score, die uitgaat van het opleidingsniveau van de ouders. U begrijpt het al, rekbaar…
Er zijn trouwens ook creatieve scholen die hun ‘vermoedelijk laagscorende’ leerlingen gewoonweg niet mee laten doen met de Cito-eindtoets. Maar dat heeft natuurlijk een geheel andere reden. Dat is uiteraard om het kind onnodige extra belasting en teleurstelling te besparen.
Gallus
