De hele school op het podium, dat is een inhoudelijke en logistieke operatie, die zijn weerga niet kent. De keren dat we dat gedaan hebben, is dat als volgt gerealiseerd.
Bestanden
Klik op de naam van het bestand om het te openen.
Artikel
Het verhaal van de schoolmusical werd in de docentenkamer bedacht en in stukken verdeeld. Iedere leerkracht ontfermde zich over één scène en ging die met de eigen groep uitwerken op de manier, die het best paste bij de leeftijd van de groep en de creatieve capaciteiten van de betreffende leerkracht.
In een tweede bijeenkomst werd gerapporteerd en gekeken of er eventuele dubbelingen waren in de uitwerking. (Bijvoorbeeld: drie keer schimmenspel of twee keer hetzelfde cd’tje.) Ook werd de volgorde van de scènes vastgesteld. Hoe de scène eruitzag, moest iedere klas geheimhouden. Dus als er in de aula werd geoefend, dan gingen de gordijnen dicht.
In de musical kwam een hoofdpersoon voor: een professor. Maar iedere klas had zijn eigen professor, herkenbaar aan hetzelfde kostuum (in small, medium en large…).
Elke leerkracht kon nu oefenen aan de musicalscène op het moment dat hem (of haar) dat het best uitkwam. Elke scène werd een prachtige scène, want geen enkele scène mocht langer duren dan vijf minuten.
De vakleerkracht muziek zorgde voor een schoolorkest, dat een eigen nummer speelde als ouverture en het slotlied, dat iedereen kende.
Succesfactor
Elke klas kwam op, speelde en ging af. Maar bij de laatste scène, die uitmondde in het slotlied, propten we de hele school op het podium van het buurttheater.
Na elke scène was er applaus, werd een changement uitgevoerd (met de gordijnen dicht) en ging het zaallicht aan. Als de volgende groep klaarstond, ging het zaallicht weer uit, terwijl de verteller nog even samenvatte hoe we de vorige scène hadden moeten begrijpen en wat nu het vervolg zou zijn. De snelheid van de changementen is de belangrijkste succesfactor!
Alle kinderen zaten verspreid door het gebouw, per klas bij elkaar. Elke klas ging om de beurt langs de kantine, als het optreden was geweest. Tijdens het wachten waren er video’s, kleurplaten en van thuis meegenomen leesboeken. Tijdens scène 1 stond de tweede groep al klaar en werd de derde groep opgezocht.
Tijdens de generale repetitie (’s middags) hadden alle kinderen in de zaal gezeten en voor het eerst van alle klassen het resultaat gezien. De geheimen werden geopenbaard! Bovendien zagen de kinderen toen het totale verhaal en de context van hun eigen scène. Tijdens die middag hadden ook nog eens honderd ouders mee kunnen kijken. Tijdens de voorstelling ‘s avonds zaten er uitsluitend ouders in de zaal. Backstage waren tv-toestellen, waarop te zien was wat er op het podium gebeurde.
De wet van de schoolproductie
Het was alle keren een groot festijn, met een smetje op die ene keer, dat vlak voor de laatste scène één kind uitgebreid naar de wc ging, onvindbaar was voor de juf en dus pas bij het slotapplaus ergens achter op het podium klom. De moeder van het kind, die de hele avond op die ene scène had gewacht, was er niet blij mee. En uiteraard kreeg de juf van het kind de schuld. Want u kent de wet van de schoolproductie: knappe optredens zijn er dankzij de getalenteerde ouders, maar domme kinderen zijn zo dankzij de domme juf…
Veel succes!
