Er vertelde ook iemand een goed verhaal over een rampenoefening, die hij in Engeland succesvol had geleid. Dat het in Engeland was, kwam omdat daar een groot terrein was, waarop typisch westerse megarampen konden worden nagespeeld.

Zo kon er een olietrein ontsporen

– naast een voetbalstadion, dat tot woede van de supporters dan ontruimd moest worden. Maar aan de andere kant van de spoorbaan lag ook een dierenweitje met hangbuikzwijnen, waar toevallig een kinderfeestje aan de gang was, met heel veel kleuters, baby’s en buggy’s. Door de rookontwikkeling stroomde het publiek natuurlijk toe, dat aan het knokken raakte met de supporters. En een van de opgeroepen politiehelikopters donderde per ongeluk in het nabijgelegen kanaal.
Of je zoiets even in goede banen wilt leiden… Wat was de truc van succesvol leiderschap hierbij? Niks zelf doen, elke klus wegzetten, iemand naast je hebben die alles noteert en opvangt én natuurlijk een constante terugkoppeling.

Het was een mooi verhaal.

Maar waar het nu om gaat, is het volgende. Op de een of andere manier bleef die rampenoefening in mijn hoofd doormalen, ook toen ik iets te laat in de nacht in slaap viel. De zorgen over mijn musical werden daardoor in mijn slaap vermengd met het dierenweitje en de olietrein. Het uitzinnige publiek rende dwars door de rampenmusical, die mijn groep 8 traditiegetrouw zou moeten uitvoeren. Ouders werden door hangbuikzwijnen – die het podium afstormden – onder de voet gelopen. Rookmachines sloegen op hol. In mijn droom had ik echter een pet op en riep daadkrachtig: “Jij blust die musical. Jij blijft met een peloton ME backstage. Jij haalt álles wat we hier aan takelmateriaal nodig hebben. En jij werkt het publiek in hun stoelen en zorgt ervoor dat ze hun plaats weten. Ik wil applaus als alles geblust is. En die zwijnen gaan op de nagloeiende resten!” Ik had een mooie rol in die droom en werd wakker met een glashelder idee.

De volgende middag

– tijdens het teamoverleg, kwam ik met de Contouren voor een Nieuwe Aanpak van de Slotmusical. In navolging van de rampenbestrijding gingen we de musical in deeltaken onder controle brengen. De musical als ramp had recht op een decorbouwer, een regisseur, een kleding-, attributen- en schminkteam, een publieksbegeleider annex pr-man (of -vrouw), een technisch team en een eindverantwoordelijke producent (ik, Joop Van Het Einde).
Deze producent deed niets van de genoemde taken, hij was de man van het risico, de centrale figuur, de beslisser en de eindverantwoordelijke, die alles wilde weten wat van belang was voor het totaalproduct. (“Mag ik even namen noteren achter de verschillende taken…?”) Het was even wennen, ook voor mijzelf, maar ik werd Van Het Einde.
Twee leerlingen begonnen in de computer direct aan het draaiboek. Een team van acht volwassenen werkte aan de musical. Fantastisch was het: iedereen was moe na afloop behalve ikzelf, door de positieve adrenaline.
Al die hulpverleners, assistenten, brandjesblussers en opbouwwerkers van mijn groep 8 heb ik gehuldigd met bossen bloemen. En het draaiboek is bewaard. Tijdens de evaluatie was er nog wel wat gesputter, maar met wat kratjes bluswater tijdens de barbecue kwam ook dat helemaal goed…