Elke maand leest u hier een ‘bespiegeling’ van een van de columnisten van Praxisbulletin. Deze maand schrijft juf Marieke over een stoere jongen met een klein hartje.
In zijn schriften schrijft hij overal YOLO. En ook zijn weekplanning staat vol met deze Engelse afkorting: You Only Live Once. Zijn broeken hangen op precies de goede heuphoogte volgens de modevoorschriften en hij heeft sinds een paar weken een nieuwe coole manier van lopen. Die houdt het midden tussen slingeren en treuzelen.
Hij heeft vandaag al een aantal keren zijn schouders opgehaald als ik hem tot de orde roep. Zijn blik is donker – brutaal?-, hij is onrustig en loopt meer door de klas dan nodig is. Dit is de derde keer in korte tijd dat hij naar de wc gaat. Ik ga naar hem toe om hem te vragen wat er schort. Ik maak mijn borst maar vast nat; dit gaat vermoedelijk om gezag en macht.
Op de gang in de buurt van de wc’s hoor ik hem al. Hartverscheurend.
Achter de deur van de wc zit hij te huilen. Ik ben even van mijn stuk; ik was overal op voorbereid, maar niet hierop. Ik vraag hem of hij de deur open wil doen omdat ik hem zo niet kan helpen. Tot mijn verrassing en opluchting gaat die meteen open.
Daar staat hij, de jongen met een Engels motto, afgezakte broek en coole handgebaren. En hij is ineens heel klein. Hij heeft zijn ademhaling niet onder controle, zo groot is het verdriet, maar ondanks dat weet hij er toch uit te krijgen dat andere kinderen hem te verstaan hebben gegeven dat hij er vandaag niet bijhoort.
We doen samen even wat ademhalingen om rustig te worden. We bespreken zijn gevoel, ik spreek mijn afkeuring en onbegrip uit over de opmerkingen van de kinderen en vraag hem hoe ik kan helpen. Hij haalt zijn schouders op. Zou het helpen als we het er in de klas over hebben zonder hem te noemen? Niet nu meteen maar na de kleine pauze? Hij knikt.
Ik vraag me af of hij echt tevreden is als we over de gang teruglopen. Tot ik zijn hand in die van mij voel.
Marieke van Roessel