Elke maand leest u hier een ‘bespiegeling’ van een van de columnisten van Praxisbulletin. Deze maand buigt Gallus zich over een kwetsbare leerling.
Tarek was om 1 uur niet in de klas.
Om kwart over was hij er nog niet. De kinderen waren aan het werk, dus liep ik even naar beneden om bij de conciërge te informeren of hij afgemeld was. Nog net zag ik Tarek door de voordeur naar buiten glippen. Op hetzelfde moment kwam Wim uit zijn kantoortje.
“Wim, weet jij iets van Tarek? Ik zag hem net…”
“Ik was net naar jou op weg. Kom even binnen”, onderbrak hij me.
In de directiekamer zat de wijkagente, die ik al eens eerder ontmoet had. We gaven elkaar een hand.
Wim begon zonder omhaal te vertellen.
Tarek had een mobieltje gestolen. De dag ervoor, na school, in de sporthal, waar hij meedeed aan een naschools sportprogramma van de gemeente. Een van de andere kinderen miste na de les zijn mobiel en Tarek was de enige die in de kleedkamer was geweest.
Zojuist had de wijkagente hem met de feiten geconfronteerd en na enig aandringen had hij bekend. Hij was nu naar huis om het mobieltje op te halen.
Even voelde het alsof de grond onder mijn voeten verdween. Tarek! Dat dit nu juist hem moet overkomen. Vorige week hadden we nog met moeder en de gezinsbegeleider om de tafel gezeten en blij geconstateerd dat het zo goed ging!
Tarek was met zijn moeder, een oudere zus en een jonger broertje enkele jaren geleden in onze wijk komen wonen; in een blijf-van-mijn-lijfhuis. Op de vlucht na jarenlang opgesloten te hebben gezeten in een ellendig huwelijk. In de eerste maanden van hun aanwezigheid veroorzaakten vooral Tarek en zijn zus Nadia op school veel problemen voor zichzelf en anderen. Moeder deed haar best, maar had thuis de grootst mogelijke moeite om het heft in handen te houden. Volgens de laatste berichten ging het met Nadia op het vo niet best. De ‘rode kaarten’ stapelden zich op en moeder vertelde vorige week met tranen in de ogen dat ze misschien van school moest!
Met Tarek leek het daarentegen wél goed te gaan. Nu, in groep 8, leek hij zijn draai te hebben gevonden. Problemen met andere kinderen bleven uit, de relatie met vader was aan een voorzichtige doorstart bezig en hij werkte vol ijver aan zijn droom om na groep 8 naar de sportklas op het vo te kunnen gaan.
En dan nu dit!
Toen hij met het mobieltje terugkwam, durfde Tarek mij in eerste instantie niet aan te kijken. Toen hij het even later toch deed, zag ik dat hij tranen in zijn ogen had. Bij mij scheelde dat ook niet veel. Na het gesprek liepen we zwijgend naast elkaar terug naar ons lokaal. Bij de branddeur wilden we elkaar voorlaten, liepen daarna tegen elkaar op en schoten in de lach.
“Ik heb hartstikke stom gedaan, mees. Ik zal het nooit meer doen!”
“Hartstikke stom!” herhaalde ik. “En als het toch nog een keer gebeurd, weet ik je te vinden” zei ik terwijl ik quasi dreigend mijn vuist balde. Met een brede grijns gaf hij me een boks en ging de klas in.
Er volgden nog heel wat gesprekken. Met en zonder Tarek. Gelukkig diende de jongen van wie hij de mobiel gestolen had geen klacht in en werd er door school en jeugdzorg ingezet op een intensief begeleidingstraject.
Tarek zit nu al enkele maanden op het vo. Bij het afscheid van groep 8 had hij weer tranen in zijn ogen. De sportklas heeft hij helaas niet gehaald, maar de laatste berichten zijn nog steeds positief. Nu maar hopen dat hij geen verkeerde vrienden krijgt, want dat hij kwetsbaar blijft, realiseren we ons allemaal.
Gallus