Elke maand leest u hier een ‘bespiegeling’ van een van de columnisten van Praxisbulletin. Deze maand buigt juf Silvana zich over kleine diefjes!
Wát? Zijn we bedrogen door Douwe Egberts? Zijn de koffiepads stiekem van 7,5 naar 7 gram gegaan? Ik wist wel dat het geen zuivere koffie was. Slappe bak!
Vroeger telde ik met mijn moeder aan de keukentafel alle koffiepunten bij elkaar. We hadden een héél koekblik vol punten en nóg konden we die leuke kopjes met die molentjes van Stavoren niet kopen. We hadden toen al argwaan moeten krijgen!
Volwassenen stelen en liegen er maar op los! Lees de krant er maar op na: bestuurders die geld achterover drukken, zogenaamde declaraties, belangenverstrengeling, verduistering, omkoping, ga zo maar door.
Lekker voorbeeld voor de kinderen!
Terwijl ik mijn kantoortje binnenloop zie ik van alles op de grond liggen; beloningskaartjes, speelgoedjes, stickertjes, gummetjes… een heel spoor van onder mijn bureau vandaan richting de deur! Hmm … ik loop richting mijn bureau en zie dat het rieten koffertje – dat altijd onder mijn bureau staat – niet dicht is… Wat? Kleine diefjes? Nee, toch?
Jarige kinderen weten dat, wanneer ze bij mij komen, ze iets uit het koffertje mogen kiezen. Er zit van alles in: kaartjes, gummetjes, stickertjes, prullen die je soms gratis bij ’n product krijgt, speelgoedjes uit een kindermenu (waar mijn kinderen nooit naar hebben omgekeken).
Ik vertel mijn verhaal aan de leerkracht die haar lokaal naast mijn kamertje heeft. Gelijk vraagt ze aan de kinderen wie er in het kamertje van juf Silvana is geweest. Sommigen schudden ‘nee’, sommige horen haar sowieso niet en spelen gewoon door, anderen kijken haar verbaasd aan…
En… een paar kijken elkáár aan… Hebbes! Betrapt!
“Kom eens even?”, vraagt de leerkracht met haar handen in haar zij. “Ja, jij daar! Wat heb jij nou ineens van die bolle broekzakken?”
Vol schuldgevoel komt er van alles te voorschijn: plastic armbandjes, voetbalplaatjes van enkele jaren geleden, Diddle-kaarten, Dora-dominosteentjes… hmm…
Dan volgt er een preek van de juf én een gesprek met mij.
Ik raap alle cadeautjes op en ik bedenk een nieuwe plek voor mijn koffertje.
Sinds die dag komt een van de meisjes me elke dag even groeten en vervolgens zegt ze elke dag opnieuw: ”Juf, vandaag heb ik niks gepikt, hoor!”
Ik heb gehoord dat het in de toekomst moeilijker wordt om een baan te vinden als ex-bestuurder dan als ex-gedetineerde! Er komen speciale bijeenkomsten A.B. Anonieme Bestuurders: ”Mijn naam is Jos en ik heb vandaag niks gepikt!” En daarna begint iedereen te klappen!
Juf Silvana