Elke maand leest u hier een column van Lysbeth of Gallus. Deze maand buigt Gallus zich over de Cito-toets.

Mijn februarimaand werd volgens jarenlange traditie beheerst door het hoogtepunt van het schooljaar; het hoogtepunt van de basisschoolloopbaan van alle kinderen van Nederland: de Cito-eindtoets.
De rest van Nederland stuiterde via de ene mediahype naar de andere en de Grote Opklopper wist zelfs van geen nieuws, groot nieuws te maken. De eurocrisis. Het naar eigen goeddunken verlagen van de kredietwaardigheid van allerlei landen door commerciƫle Amerikaanse bureautjes. Moderne varianten van de rattenvanger van Hamelen, lijkt me zo. De Elfstedentocht, of beter, niet de Elfstedentocht. De voorronden voor de Amerikaanse presidentsverkiezingen; zo megabreed uitgemeten dat het leek op het begin van een campagne om van Nederland.nl de 51e staat te maken.
Natuurlijk was er ook echt (en slecht) nieuws. Denk aan de ellende die de burgeroorlog in Syriƫ veroorzaakt en de rampspoed die het koninklijk huis overkwam.

Maar al dat valt in het niet bij de Toets aller toetsen.
Na maanden-, wat zeg ik, jƔrenlang oefenen om de Cito-manier onder de knie te krijgen, is er nu eindelijk het moment van de waarheid. Want de Cito is niet zomaar een toets! De Cito is de meetlat waarlangs kinderen gelegd worden om te bepalen waar hun toekomst ligt. De duimstok waarlangs scholen en leerkrachten gelegd worden om te bepalen of ze ondermaats, gemiddeld of subliem presteren.

Behalve flink oefenen hebben we natuurlijk nog veel meer gedaan om te zorgen dat onze kinderen goed scoren. Enkele weken vooraf zijn we begonnen met yogaoefeningen. We hebben de buurvrouw van een collega bereid gevonden om onze kinderen tegen een geringe vergoeding in een aantal lessen de basisprincipes ervan bij te brengen.
Tijdens de toetsafname zorgen we altijd voor gedempt blauw licht in het klaslokaal, op de achtergrond een cd met rustgevende baarmoedergeluiden en schaaltjes suikervrije kauwgom om de concentratie te bevorderen.

Ook laten we de kinderen iets vertrouwds van thuis meenemen. Een knuffel, pantoffels, een gelukssteentje of ā€“muntje. Een van de kinderen kwam in pyjama en een ander had drie dagen lang een foto van opa op zijn tafeltje liggen. Alles voor het goede doel.
Gelukkig krijgen we ook alle medewerking van de ouders. Velen van hen laten hun kind thuis nog eens extra oefenen via internet of met via school aangeschafte cdā€™s. Sommigen hebben zelfs een remedial teacher ingeschakeld om de slaagkans van hun spruit een extra impuls te geven. Daar zijn we vanzelfsprekend erg blij mee.
Onze negen dyslecten mochten de toets met grote letterbladen en met behulp van een cd-speler maken. Twee kinderen waren ziek, die hebben de toets later ingehaald.

De donderdagmiddag na de Cito is traditioneel gereserveerd voor een leuke gezamenlijke activiteit. Dit keer zijn we met zā€™n allen naar het nabijgelegen parkje getogen, waar op de bevroren vijver en gracht een prachtige schaatsbaan was aangelegd. De directeur kwam langs met warme chocolademelk en stroopwafels. Zingend ā€˜marcheerdenā€™ we na afloop terug naar school.
Tot de uitslag bekend wordt, is er met onze stuiterballetjes niet zo veel te beginnen. Pretpakketten en overlevingsstrategieƫn beheersen dus voorlopig het beeld.
Het zou zomaar kunnen dat deze Cito-editie de laatste was in deze vorm. Een mooie traditie komt aan zijn eind als met ingang van volgend schooljaar in april de nieuwe, verplichte eindtoets zijn intrede doet. Met bonzend hart wachten we af.

Gallus

[Deze column is gebaseerd op allerhande waargebeurde of verzonnen ervaringen uit de praktijk. Elke overeenkomst met bestaande situaties berust op puur toeval of is geheel intentioneel.]