Elke maand leest u hier een ‘bespiegeling’ van een van de columnisten van Praxisbulletin. Deze maand schrijft juf Marieke over een ramp.
Er gaan maar weinig duimen omhoog als ik groep 5/6 vraag wie een leuke pauze had. Een paar kinderen ‘vonden het wel gaan’ maar de meeste duimen wijzen naar beneden. Er heeft zich tijdens het buitenspelen niets minder dan Een Ramp voorgedaan. Althans, dat vindt Yordy. Hij blijkt niet de enige.
Floris legt het even uit.
“Ik deed niks, ik stond daar gewoon. En toen kwam Fiene eraan en die duwde mij zo, zonder enige reden op de grond.”
“Ja en toen kwam Pieter eraan en die duwde Boris uit de bosjes en toen schopte Boris Lianne”, weet Deen.
Hij voegt eraan toe dat Lianne Boris wel had uitgescholden voor ‘enorm stom’. Ik kijk in een zee van grote blauwe, bruine en groene ogen. Allemaal enorm onschuldig. Natuurlijk.
Het programma moet om, dat is duidelijk. Want ook al ben ik alleen op woensdag hun juf en ook al kan ik geen ijzer met handen breken, dit kan ik niet laten liggen. Ik stel de klas de vraag: “Hoe kunnen wij ervoor zorgen dat we als klas vanaf nu een leuke pauze hebben?”
Het duurt even voordat we aan de ‘hij-doet-altijds’ en ‘zij-vragen-nooits’ voorbij zijn. Er moeten nog behoorlijk wat oude koeien uit de sloot gehaald worden. Maar zie, er is hoop. Mijn voorstel om van elkaar af te blijven, is inmiddels al honend weggelachen.
“Die afspraak hadden we al, maar daar houdt dus niemand zich aan”, schampert Yordy. Oké, dat is duidelijk.
Mijn ideeën zijn op.
“Verzinnen jullie maar eens wat nieuwe regels”, stel ik voor.
“Lief zijn voor elkaar”, zegt Erica.
“Elkaar helpen”, vindt Tom.
“Elkaar niet uitdagen”, fluistert Sophie.
“Elkaar vertrouwen”, voegt Linda toe.
Stefan: “Niemand buitensluiten”.
Op het bord verschijnt een lijstje van tien regels. Ik hoop dat ze helpen. Ik hoop vooral ook dat mijn collega ze óók serieus neemt – en ze regelmatig evalueert met de kinderen.
Wat ging er deze pauze goed? Wie kon zich aan onze regels houden?
Want alleen dan, als de leerkracht daar positief in investeert, kan er een klimaat ontstaan waarin iedereen zich veilig voelt – en niet alleen in de pauzes. Waarin schoppen en slaan niet meer nodig zijn. Een klas waar je graag naartoe gaat. Omdat het er fijn is. En o ja, ook om er te leren. Want daar heb je dan ineens weer ruimte voor in je hoofd en in je lijf.
Marieke van Roessel