Elke maand leest u hier een ‘bespiegeling’ van een van de columnisten van Praxisbulletin. Deze maand schrijft juf Silvana over haar stagebegeleider.
Van alle stagebegeleiders is hij me het meest bijgebleven. Van hem kreeg ik de gelegenheid om echt helemaal los te gaan. De les over de prehistorie uit het boek was voor deze ambitieuze stagiaire niet leuk genoeg. Nee, ik haalde een zandtafel uit een kleutergroep en begroef daarin van alles, zodat de leerlingen het konden opgraven. Bij een les over ruimtevaart haalden we de diaprojector uit de bezemkast. Ik geloof dat die bewuste les de hele ochtend heeft geduurd, maar het maakte hem niets uit.
Toen hij jarig was liet ik de kinderen een bordtekening in het midden van het bord maken. Stiekem deden we de twee zijborden erover, zodat hij het niet zou zien. Toen hij binnenkwam zaten de kinderen gniffelend op hun stoel. “Tadá!”
Nu ik ouder ben, denk ik dat hij het spelletje al die tijd heeft meegespeeld.
Eén les vond hij afschuwelijk en dat was nog zachtjes uitgedrukt! Het ging over de groei van schimmels. Ik had met de leerlingen verschillende etenswaren onder verschillende omstandigheden in de klas achtergelaten. Dus brood en andere zaken op een droge plek, op een vochtige plek, op een zonnige plek en op een koele plek. Elke week registreerden de kinderen hoe de schimmels waren gegroeid. Na drie weken had hij er genoeg van: ”Als jij het niet weggooit, dan gooi ik het weg!”
De afsluiting met champignons en schimmelkaas kon hij wel waarderen. De leerlingen keken met een vies gezicht toe, hoe hij de toastjes met blauwschimmelkaas opat.
Wat ik voornamelijk van hem heb meegekregen is zijn liefde voor kinderen en zijn eerlijkheid. Hij was een echte schoolmeester.
Ik ben hem na mijn stage nog een paar keer tegengekomen. Bij het afscheid van meester Jan stond ik in dezelfde rij, ook met een fles wijn. “Hé”, zei hij. “Wat doe jij nou hier?”
“Ik kom afscheid nemen van de meester van mijn zoon.”
“Je… zoon?”
Zijn verbazing kon niet groter zijn. Voor hem was ik nog het kleine drukke meisje van die beschimmelde boterhammen.
Vrijdag las ik dat Hans Büttner was overleden. Ik lees eigenlijk nooit rouwadvertenties, dus ik zag het gewoon een paar dagen te laat… Ik heb geen afscheid van hem kunnen nemen. Maar nog erger: ik heb nooit de gelegenheid gekregen om met hem samen te mogen werken.
Alsnog heel erg bedankt, fantastische meester Hans!
Juf Silvana